Soms hebben dagen een uitzonderlijk gouden randje. Gister was er zo één. Ik heb heel erg genoten van het gesprek met jou. Het was een heel prettig gesprek én het raakte van alles aan. Het was fijn dat je mijn eigen metaforen daarin meenam. Ik voelde me daardoor tegelijkertijd gehoord en begrepen. Jouw opmerking over ‘dat je zag dat ‘het’ er al is’, dus dat ik daarvoor niet meer zo hard hoeft te werken raakt me op allerlei lagen tegelijkertijd. Ik zou er om kunnen huilen en lachen of in kunnen ontspannen op hetzelfde moment. Na ons gesprek trof ik mijn dochter in de keuken. Ze zijn binnen haar opleiding Social Work met persoonlijke ontwikkeling bezig. In dat kader vroeg ze mij welke kernwaarden ik in haar opvoeding heb willen meegeven. Dus ik begon mijn verhaal over: je hart durven volgen, authenticiteit, het avontuur aangaan, trouw zijn (aan jezelf), je kwaliteiten beschikbaar stellen aan de wereld, blijven groeien etc. En met mijn verhaal werd de lach op haar gezicht steeds breder. Dus toen ik haar wat vragend aankeek zei ze: ja… dat heb ik ook opgeschreven. Ik dacht al dat dat het ongeveer zou zijn. We hebben het er nooit over gehad, maar zo doe jij :-).. Het is er dus al en zij ziet dat ook aan mij. En toen snapte ik ook wat jij bedoelde toen je zei: ik kan zien dat het er is… en ik begreep ook dat dat klopte. Kortom, ik zit nog wat na te deinen en zal het allemaal wat tijd geven. Maar ik kan wel ervaren dat ik een soort last van me af heb gelegd. Dus heel er veel dank daarvoor!! Blijf vooral vertrouwen op die gevoelige, intuïtieve kant van jou.
